Trans-port
Το έργο της -και σεναριογράφου με κινηματογραφικές σπουδές- Ειρ.Δερμιτζάκη, παρότι μοιράζεται τον φιλοσοφικό στοχασμό και κάποια μοτίβα που διατρέχουν το θέατρο της μέντορά της, όπως το σκοτεινό, απρόβλεπτο και απειλητικό πρόσωπο της Εξουσίας, τη χειραγώγηση της σεξουαλικότητας, τον καταπιεσμένο ομο-ερωτισμό, την έννοια του Ξένου και αποσυνάγωγου, το βαθύ και πανανθρώπινο αίτημα για αγάπη και αποδοχή, στυλιστικά ωστόσο δεν παραπέμπει καθόλου στα επισφαλή, στα όρια μεταξύ ρεαλισμού και δυστοπίας θεατρικά τοπία που φιλοτεχνεί η Ράπη. Η Δερμιτζάκη, με την προσωπική της τεχνοτροπία, με στρωτή, γραμμική αφήγηση και την τεχνική ενός λαγαρού ρεαλισμού δημιούργησε ένα ιδιάζον “road-play”, ένα “έργο δρόμου” και μαζί ενηλικίωσης· μιας ενηλικίωσης που επιφυλάσσει και στα δύο πειστικά και αναγνωρίσιμα dramatis personae, τα οποία, στο τέλος του «δρόμου», στο πέρας του ταξιδιού θα έχουν «μεγαλώσει», έχοντας διαγράψει και μία εσωτερική διαδρομή, ίσως μακρύτερη και πιο δύσβατη από εκείνη Αθήνας-Στοκχόλμης. Η συγγραφέας κατορθώνει έντεχνα να εισαγάγει σε ένα έργο μόλις δύο προσώπων ζητήματα όπως οι έμφυλες ταυτότητες, ο φυλετικός και εθνοτικός ρατσισμός, η μετανάστευση, οι ταξικές διαφορές και παράλληλα να αποφύγει το προφανές δίπολο θύτη-θύματος, πλάθοντας δύο αληθινούς και οικείους ανθρώπους με τις αντιφάσεις τους, τις καλές και κακές στιγμές τους και τις εκλάμψεις ανθρωπισμού και κυρίως επίγνωσης, ακόμα και σε αυτόν που τυπικά «έχει την εξουσία», και εν τέλει να παραδώσει ένα βαθιά ουμανιστικό κείμενο-ελεγεία στην ανθρώπινη ματαίωση.
Γράφει η Αικατερίνη Μιχ. Θεοδωράτου