Νέα

«Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, είναι μια εμβληματική φυσιογνωμία για την ελληνική δισκογραφία, αυτό εν πολλοίς είναι γνωστό. Ωστόσο, χαίρει σεβασμού και εκτίμησης και από τη διεθνή «ηχοληπτική κοινότητα» και δισκογραφική βιομηχανία, αφού οι συνομήλικοι, κυρίως, συνάδελφοι του των θρυλικών στούντιο Άμπεϊ Ρόουντ της ΕΜΙ στο Λονδίνο, μιλούν με τα θερμότερα λόγια για τον ίδιο και το έργο του. Αυτό όμως που ξεχωρίζει πρωτίστως τον Στέλιο Γιαννακόπουλο ως ηχολήπτη, αλλά και ως άνθρωπο, δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Στο άκουσμα των ηχογραφημάτων όπου φέρουν την υπογραφή του, γίνεται εύκολα αντιληπτή η γνώση και η λεπταισθησία που τον χαρακτηρίζουν ως ηχολήπτη, όπως και ο σεβασμός απέναντι στους καλλιτέχνες και το έργο τους[1]» γράφει ο συγγραφέας, Νίκος Πατηνιώτης, προλογίζοντας το βιβλίο, με τίτλο: «Ο ΗΧΟΠΛΑΣΤΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ».

Τα πεζογραφήματα του Κώστα Καρτελιά φλερτάρουν έντονα με την ποίηση και μετατρέπονται πολλές φορές σε ποιητικά αφηγήματα τα οποία υπηρετούν επάξια τα υψηλά ιδανικά της ποίησης. Αυτήν που υπηρετεί εδώ και χρόνια με ζέση, με συνέπεια και πάθος.

Τί είναι μοίρα, ποιο είναι το πεπρωμένο και πως ορίζονται από τις επιλογές που κάνει κάθε πρόσωπο στη ζωή του; Η αφήγηση της προσδοκίας πως όλα αυτά έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή και μπορούν να συμβούν, ξεδιπλώνεται από τον συγγραφέα ως μίτος σε μια ιστορία που κάθε τί συνέβη για κάποιο λόγο. Η εναλλαγή του γλυκόπικρου συναισθήματος για αποφάσεις ζωής στο εδώ και τώρα που αναζητά σκοπό και προορισμό. Ο θάνατος εμπεριέχει τη ζωή και όχι το αντίθετο και αυτό ως δεδομένο γεννά την ελπίδα, χωρίς ποτέ να ανακόπτεται η φυσική ροή της ανθρώπινης ευαλωτότητας! Η ελπίδα θριαμβεύει και έρχεται να εξισορροπήσει τις επιλογές που έγιναν μέσα απο την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας σε μια στιγμή απώλειας, ακόμη και πάνω απο ένα κομμάτι μάρμαρο.

Όταν ψάχνεις νοήματα πίσω από τις λέξεις δεν έχεις καιρό για πόλεμο. Λέξεις οι στίχοι. Λέξεις οι φωνές του είδους μας. Στοιχισμένες μοιάζουν με τραίνα που μεταφέρουν νοήματα και για εμπορεύματα στα βαγόνια κάθονται έπη, μοιρολόγια, νανουρίσματα, ιαχές, παραβολές, προσευχές, δημοτικά τραγούδια και παραλογές, θεατρικά έργα, άρθρα εφημερίδων, επιστήμη, λογοτεχνία. Οι λέξεις θυμίζουν την ακοή μας, τους εαυτούς μας. Τσακίζουν και κλαίνε, γελάνε, χαίρονται και πενθούν με την απώλεια. Ενίοτε λυγίζουν κι αυτές, περνούν στη λήθη και τον αφανισμό. Αποτελούν το μεταστάδιο των συμβόλων και των ιερογλυφικών, την εξέλιξη της βραχογραφίας και των αρχέγονων εικονογραμμάτων. Πίσω από τις λέξεις κρύβεται το παρελθόν των αστεριών –ίσως ο μικρός τους θάνατος φωτίζει την ύπαρξή μας. Εμείς τις ζωντανεύουμε, μιλώντας τες, γράφοντάς τες. -----Μαζεύω από μικρή λέξεις. ----- Τις κρατάω όπως ένα παιδί κρατά τρυφερά στη παλάμη του ένα ανθάκι, για να το πάει δώρο στη μητέρα.