Νέα

Συνήθως τα ποιήματα στέκουν μόνα τους, σαν δοκιμές αυτόνομες παρουσίασης της ζωής μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου. Στη συλλογή αυτή τα ποιήματα συμπληρώνουν έναν καμβά, μια πορεία, δύο ανθρώπους, τελικά έναν. Συνειρμοί ως απόσταγμα ταξιδιών, στιγμών τρυφερών, μοναξιάς ανελέητης που ονειροβατούν και γκρεμίζονται σε δάπεδο σκληρό, ώστε να γίνουν λέξεις. Κάθε ποίημα εισβάλει στον προσωπικό σου χώρο, πατάει σε εμπειρίες που πιθανόν έχουμε ζήσει και αυτό είναι ιδιαίτερο, καθώς ενώ τα πρόσωπα είναι άγνωστα μπορείς να δεις τον άνθρωπο σου να σκιαγραφείται. Άλλωστε, υπήρχε προειδοποίηση εξαρχής, σε αυτό το ταξίδι είσαι απροστάτευτος, θα ζήσεις ριψοκίνδυνα ή θα τσακιστείς.

Σε μια εποχή αμοραλισμού και βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης μια ηλιαχτίδα αισιόδοξης ενατένισης της ζωής ξεπροβάλλει και μια γλυκιά υπενθύμιση του χρέους μας ως Άνθρωποι να έρθουμε αντιμέτωποι με τα προβλήματα του καιρού, να καλλιεργήσουμε υπεύθυνη στάση και να αναπτύξουμε την ενεργό πολιτότητά μας. Εν ολίγοις, καλούμαστε να θέσουμε ένα λιθαράκι στην καλυτέρευση τόσο της ζωής μας όσο και του κόσμου μας. Η ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ δεν είναι άλλη παρά η δική μας ιστορία, τα δικά μας συναισθήματα, οι μύχιες σκέψεις μας και βιώματα τα οποία έχουν τις απαρχές τους στη νεαρή μας ηλικία, συνοδεύουν δειλά δειλά την ενηλικίωσή μας και φτάνουν στο σήμερα που βάλλεται από τις κανονιές των αδιεξόδων και κατατρύχεται από τη λαίλαπα της πανδημίας. Η ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό, θέτει το δίλημμα της υποταγής ή μη στην κατασκευασμένη για μας νέα πραγματικότητα και -εμμέσως πλην σαφώς -μας προτρέπει να επαγρυπνήσουμε και να αποστασιοποιηθούμε από την αγέλη. Μας υπενθυμίζει ακόμη τη στροφή στον εαυτό μας μέσα από τρυφερές αναμνήσεις ως πράξη αυτοβελτίωσης του ΕΙΝΑΙ μας ενώ μέσα από τον γόνιμο προβληματισμό για τα τεκταινόμενα μας καλεί να ευαισθητοποιηθούμε και να δράσουμε συλλογικά σπάζοντας το φράγμα του ατομικισμού και της απληστίας που σήμερα δεσπόζει.

Οι Εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ παρουσίασαν την ποιητική συλλογή της Μαρίνας Σπηλιωτοπούλου "ΑΠΝΕΥΣΤΙ" και εμείς κάναμε μια μίνι συνέντευξη με την συγγραφέα, την οποία σας παρουσιάζουμε.

Μία πυκνή κουβέντα με τον κιθαριστή και τραγουδοποιό Νότη Μαυρουδή, που είχε αφορμή την πρόσφατη έκδοση του καινούργιου κύκλου τραγουδιών του με μία πλειάδα καλών ερμηνευτών. Ο τραγουδοποιός και μαιτρ της κιθάρας, Νότης Μαυρουδής, είναι ένας εμβληματικός δημιουργός στο ελληνικό τραγούδι που μετράει ήδη περισσότερα από πενήντα χρόνια στο εγχώριο στερέωμα. «Άκρη δεν έχει ο ουρανός», «Πρωινό τσιγάρο», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», είναι κάποια από τα κομμάτια του που ανήκουν στις μεγάλες στιγμές της τραγουδοποιίας μας. Τον έχουν τραγουδήσει οι πάντες, από την Αρλέτα και την Αλεξίου μέχρι τον Μητσιά, τη Βιτάλη και τον Μάλαμα. Στο τελευταίο έργο του, που σηματοδοτεί τη δεύτερη συνεργασία του με τις ανεξάρτητες εκδόσεις «Άπαρσις», τον τραγούδησαν σημαντικοί ερμηνευτές, σαν τον Λέκκα, τον Λιούγκο, τον Ανδρεάτο, την Τσαϊρέλη, τον Δημοσθένους και την Τουμπάκη. Όλοι αυτοί, για την ακρίβεια, τραγούδησαν τις μελοποιήσεις του σε δώδεκα νέους πρωτοεμφανιζόμενους στιχουργούς, μαθητές του «Μικρού Πολυτεχνείου», με την αρωγή του έμπειρου στιχουργού και δασκάλου τους, Κώστα Φασουλά. Στην ακόλουθη συζήτηση μας, ο Μαυρουδής είχε πολλά να πει για το ελληνικό τραγούδι και προς τα που αυτό οδηγείται, για τα καλά και τα κακά της τεχνολογικής προόδου, για τον μέντορα του, Μάνο Χατζιδάκι, για τη διδασκαλία των εκάστοτε ερμηνευτών του, αλλά και για τις καταγγελίες των τελευταίων ημερών για τον κακοποιητικό ρόλο των εξουσιαστών στον πολιτισμό.