Νέα

Η Γκούφι, ο σκύλος εμψυχωτής κλειθροποιός και Φύλακας της χαράς, μας ανοίγει την καρδιά του και μοιράζεται μαζί μας τα μυστικά της, και ανοίγει και την δική μας καρδιά και με την γενναιοδωρία της μας δείχνει τον τρόπο πώς να χρησιμοποιήσουμε τα κλειδιά που θα μας ανοίξουν τις πόρτες για μια καλύτερη ζωή. Η Γιόλα Αργυροπούλου η συγγραφέας – συνοδοιπόρος αυτής της ιδιαίτερης αφήγησης, με την γραφή της μας δείχνει την ευαισθησία της αλλά και την αγάπη της για τους τετράποδους φίλους μας. Για όλες αυτές τις όμορφες ψυχούλες που τις υιοθετούμε για την παρέα τους, για την ανιδιοτελή τους αγάπη, για όσα μας κάνουν να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μάθημα ζωής αυτό το βιβλίο και για όσους παίρνουν για λίγο κάποιο ζωάκι και μετά το παρατούν έρμαιο στο κρύο και τον φόβο για την επιβίωση.Ένα βιβλίο μάθημα συμπεριφοράς και ζωής για την αγάπη που πρέπει να δίνουμε σε όλες αυτές τις όμορφες ψυχούλες!!!

Δεν ξέρω πώς η Γαβριέλα Ιερωνυμίδου εμπνεύστηκε το παραμύθι «Οταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες» (εκδόσεις Απαρσις) για τα ασπροκίτρινα βασίλεια με τις μαργαρίτες. Δεν ξέρω πώς μπόρεσε και γύρισε πίσω στην εποχή που ξεφυλλίζαμε τις ιστορίες με τα μικρά κείμενα και τις μεγάλες χρωματιστές ζωγραφιές, που μιλούσαν για πριγκιπόπουλα και πριγκιποπούλες που πάντα παντρεύονταν και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Δεν ξέρω πώς ονειρεύτηκε, δεν ξέρω πώς αντέστρεψε στο μυαλό της τα ταξίδια με τα φουσκωτά και τα σωσίβια, αυτά που συχνά δεν έχουν χάπι εντ, και τα φαντάστηκε ταξίδια στα φτερά των περιστεριών όπου όλα είναι υπέροχα, όλοι φιλόξενοι και όλοι έτοιμοι να αγαπήσουν. Θέλει μεγάλο συναισθηματικό κουράγιο να διαγράψεις τη διαδρομή της πραγματικότητας και να βάλεις το φινάλε που θα ευχόσουν, αλλά θέλει και μεγάλο απόθεμα τρυφερότητας και αγάπης για τους ανθρώπους.

Θα περίμενε κανείς στο ιδιόμορφο αυτό αλφαβητάρι του ο συγγραφέας Βένιος Αγγελόπουλος να είχε εγκύψει σε περισπούδαστες έννοιες, όπως π.χ.: δημοκρατία, ελευθερία, αγάπη, ειρήνη, φύση, πόλεμος, φόβος, χαρά, αρετή κ.ά. Αντ’ αυτού, βρισκόμαστε μπροστά σε τετριμμένες, «ταπεινές» έννοιες, όπως δαχτυλίδι, πατάτα, λουκούμια, Αραράτ – και άλλες, εκ πρώτης όψεως ασήμαντες. Μένουμε όμως άναυδοι όταν αντιλαμβανόμαστε τη χρήση που επιφυλάσσει σε αυτές τις έννοιες.

Το βιβλίο της συγγραφέως Γαβριέλλας Ψιλοπούλου-Ιερωνυμίδου «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις, σε ιδιαίτερη εικονογράφηση της Μαριάννας Κατσουλίδη. Απευθύνεται σε ηλικίες 3+. Η συγγραφέας συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το συγκεκριμένο βιβλίο, ένα παραμύθι που αναφέρεται στη διαφορετικότητα. Με απλό αλλά όχι απλοϊκό τρόπο, η συγγραφέας, μέσα από τους ήρωες της ιστορίας της, εξηγεί στα παιδιά ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Εστιάζει στη διαφορετικότητα του χρώματος ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά δίνει το έναυσμα για μια σειρά συζητήσεων με τα παιδιά, ανάλογα βέβαια και με την ηλικία τους, ώστε να γνωρίσουν τη διαφορετικότητα, στη θρησκεία, στη γλώσσα. Οι πρίγκιπες έμειναν κοντά στους ασπρούληδες περισσότερο από δύο μήνες και σε αυτό το διάστημα όλοι συνειδητοποίησαν ότι οι κάτοικοι των δύο λιβαδιών δε διέφεραν μεταξύ τους παρά μόνο στο χρώμα! Ένα παραμύθι που σκοπό έχει να εμφυτεύσει από πολύ μικρή ηλικία στα παιδιά σπόρους σεβασμού, ισότητας και αγάπης, ώστε να δημιουργηθούν με αυτόν τον τρόπο οι προϋποθέσεις για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.