Νέα

Γοητεύτηκα από τον βιωμένο κόσμο που ξεδιπλωνότανε μπροστά μου μέσα από 24 πάρα πολύ μικρά κείμενα (συμβουλευτικά, ερωτηματικά, αποφθεγματικά) και άλλα 24 μεγαλύτερα, μικρές ιστορίες και ποιηματάκια καμία φορά, συχνά με έντονα διαλογικά στοιχεία που σε προκαλούν να σκεφτείς να κάνεις αυθόρμητα τα δικά σου σχόλια, σε κάνουν να χαίρεσαι το χιούμορ που τα διαπερνά όλα, τη διαύγεια της γραφής, τα λογικό-μαθηματικά παιχνιδίσματα και το κέφι που εκπέμπουν για τη ζωή. Ο Αδριανός με το δικό του βλέμμα ερμηνεύει και τοποθετείται, με απίστευτη λεπτότητα, κατασκευάζοντας μια εικονογραφία με τη γραφή της λέξης “πυρήνα” για κάθε ένα από τα 24 μικρά κείμενα. Οι σχεδιασμοί του, κατά την άποψη μου, αντλούν από την παράδοση του πρωτογράμματος και από στιλιστικά στοιχεία της τυπογραφίας καλλιτεχνικών κινημάτων που σημάδεψαν το γύρισμα του19ου και τον 20ο αιώνα στην Ευρώπη. Συγκροτούν όμως ένα απόλυτα προσωπικό, θαυμαστό για ‘μένα, ιδίωμα που δίνει και μια πρόσθετη δυναμική στα μικρά κείμενα και στο βιβλίο συνολικά. Θα κάνω μερικά σύντομα σχόλια σε ενδεικτικά παραδείγματα από τα πολύ μικρά κείμενα με τις εικόνες:

Σε τούτο εδώ το παραμύθι, “Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες”, ένα περιστέρι αναλαμβάνει τις μετα/βάσεις. Στο λευκό κόσμο ή/και στον κίτρινο. Στον γεωπολιτικό κόσμο που ζούμε, το λευκό είναι πεπραγμένο, ονοματισμένο, κυρίαρχο και νόμιμο. Έτσι έχει δομήσει τους εαυτούς του. Κίτρινος φαίνεται ο ήλιος και είναι τα λεμόνια. Στην Ολλανδία, τα λουλούδια φυτρώνουν σε φυτώρια τεραστίων διαστάσεων και σε παρτέρια. Και τα μέν και τα δε είναι απολύτως κανονισμένα. Δεν υπάρχουν αγριολούλουδα. Όλοι οι κανόνες προυπάρχουν και εφαρμόζονται. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, περπατούσα σε ένα μεγάλο δρόμο στην Αγία Παρασκευή. Ένα κομμάτι γη άκτιστο και περιφραγμένο, ήταν γεμάτο μαργαρίτες. Φύτρωναν παντού, δίχως άδεια, δίχως τάξη. Στο παραμύθι “Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες” υπάρχει τάξη, υπάρχει άδεια. Ο κόσμος του λευκού, του κίτρινου και της ανάμιξής τους. Η ανάμιξη είναι σπουδαία έννοια, σπουδαία πράξη.

Οι αγαπητοί συγγραφείς Νίκος και Θωδωρής έγραψαν ένα πολύ όμορφο βιβλίο, με εστίαση στα βιώματα και στα νοήματα. Το βιβλίο αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο, που θα σταθώ ιδιαίτερα, ιχνηλατούν το πεδίο της αυτογνωσίας και περιγράφουν την θεωρητική τους οπτική. Η οπτική τους αυτή περιλαμβάνει την Αναλυτική Ψυχολογία του Καρλ Γιούνγκ, την Συναισθηματική-Νοερή-Απεικόνιση του Χάνσκαλ Λέουνερ, την γεμάτη ανθρώπινη ζωντάνια, όπως αναφέρουν οι συγγραφείς, προσέγγιση του Βίννικοτ και την θεραπευτική τεχνική του Χέϊντλ Κόχουτ(ψυχαναλυτική θεραπεία ναρκισσισμού και ανάλυσης του εαυτού), σε συνδυασμό με την δημιουργική συστημική σκέψη των Batesonκαι Watzlavick.

Κατερίνα Ανωγιαννάκη, παιδαγωγός προσχολικής αγωγής Κάποιοι άνθρωποι, τελειώνουν ένα βιβλίο και μετά είναι ευτυχισμένοι…ή όχι. Εγώ, τελειώνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου του Θοδωρή και του Νίκου, δυστύχησα… Ξέρω, είναι λίγο παράδοξο να λες σε παρουσίαση βιβλίου που σε καλέσαν να πεις πόσο καλό είναι, πόσο εμβαθύνει στο θέμα, πόσο καταπληκτική είναι η γραφή του, πόσο και πόσο και πόσο ότι μόλις το διάβασες δυστύχησες, αλλά από τότε που έκλεισα το οπισθόφυλλο ζω έναν ΠΕΡΙΠΟΥ εφιάλτη. Και λέω περίπου γιατί εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπεις… Είσαι αυτός που ζει τον εφιάλτη, αυτός που παρατηρεί τον εφιάλτη ως κάποιος άλλος ή αυτός που αφηγείται ένα επινοημένο εφιάλτη; Ας γίνω όμως κάπως πιο σαφής… Η πρώτη εικόνα που μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό από τη στιγμή που διάβασα την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου ήταν… ο Froyd. Ε, και όσο ναναι, αν ξαφνικά εμφανιστεί ο Froyd στον οποιονδήποτε, ευτυχία δεν το λες… Κοιμόμουν και ξυπνούσα λοιπόν με την εικόνα του Froyd στο μυαλό μου, σε σημείο που αναρωτιόμουν τι μπορεί να θέλει από μένα. Υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι θα ανακαλύψω οπωσδήποτε και σύντομα σε ποιο στάδιο έχω προσκόλληση και θα το ανακοινώσω σε όλους τους φίλους και γνωστούς ή έστω θα σκεφτώ άμεσα τι θα ήθελα να πω ξαπλωμένη στο ντιβάνι του, έτσι ώστε να βγάζει νόημα…ή όχι.